Partyjniackie przebieranki

Stowarzyszenie Twoje Miasto Stalowa Wola mówi o Andrzeju Szlęzaku w kontekście wyścigu o fotel prezydenta.

Marcin Sapieha mówi:

Czy wiecie, że są politycy, którzy w ciągu ledwie jednej dekady wielokrotnie zmieniali swoje partyjne otoczenie- od lewa do prawa, zupełnie bez wstydu przed swoim elektoratem i troski o zachowanie twarzy? Tak, są, a właściwie jest jeden i nazywa się Andrzej Szlęzak, prezydent Stalowej Woli. W wyścigu o zachowanie prezydenckich dystynkcji i wysokich dochodów człowiek ten chwyta się wielu brzytew, od zmanipulowanych sondaży w zaprzyjaźnionych redakcjach, aż po bezustanne wytykanie partyjnego umocowania swojemu głównemu konkurentowi.

Co ciekawe, Szlęzak już po raz kolejny wymawia komuś coś, co tak naprawdę jest jego własną specjalnością- partyjniactwo. Bo czymże jest partyjniactwo? Czy partyjniactwem jest zachowanie ciągłości swoich politycznych przekonań? Czy partyjniactwem jest hołdowanie niezmiennym zasadom własnego światopoglądu? Czy partyjniactwem jest stabilne uczestnictwo w jednej formacji politycznej? Oczywiście, że nie! Partyjniactwo, to konformistyczna dyspozycja pozwalająca na pływanie z politycznym prądem. Partyjniactwo, to gotowość do natychmiastowej zmiany kursu podszyta egoizmem i pazernością. Partyjniactwo, to po prostu polityczna mimikra, predyspozycja do bycia światopoglądowym kabotynem.

Czy zatem ktoś, kto od lat odbija się od jednej skrajności do drugiej, ktoś będący wybitnym przedstawicielem politycznego koniunkturalizmu ma prawo kogokolwiek mierzyć swoją własną kaprawą miarą? Wolne żarty. Przewidywalność dowiedziona wiernością wobec zasad jest dziś u polityka cnotą i ktokolwiek próbuje zrobić z tego społeczne piętno, jest zwykłym głupcem. Tylko czego można spodziewać się po człowieku, który swoje polityczne środowisko zmienia z częstotliwością przekraczającą granicę dobrego smaku.

Najpierw było Przymierze Prawicy, ale zaraz potem koniunkturalny związek z PiS dający gwarancję pewnego zwycięstwa. Z kolei już po wyborach w 2002 roku kohabitacja z SLD umożliwiała łatwe rządzenie, więc miejsce PiS-u zajęła lokalna koteria towarzyszy z SLD. Niedługo po tym magia rosnącej w siłę Platformy Obywatelskiej skłoniła do przejęcia jej miejscowej struktury, czego skutecznie dokonało całe najbliższe otoczenie prezydenta. Potem był romans z UPR Janusza Korwina Mikke i próba osądzenia Warszawskich Powstańców w iście obrzydliwym stylu. Wreszcie aktywny współudział w tworzeniu Ruchu Narodowego, by po ledwie roku swoich nowych kolegów nazwać "niedouczonymi chłystkami". Porzucenie Ruchu zbiegło się w czasie z wizytami w magistracie niejakiego Jarosława Gowina, który wydawał się nadzieją na dalszą polityczną karierę dla Szlęzaka i jego ferajny. Naturalnie romans z Polską Razem przetrwał ledwie kilka miesięcy, bo na horyzoncie pojawiła się nowa szansa w postaci oferty Janusza Korwin Mikke, odrodzonego pod szyldem Nowej Prawicy. Oczywiście formacja ta została szybko zagospodarowana przez naszego specjalistę od politycznego kamuflażu, a kropką nad "i" tych zaślubin było zaangażowanie w to zadanie życiowej partnerki prezydenta. I kto tu jest koniunkturalnym partyjniakiem? Próżnym i nieobliczalnym człowiekiem, który bez skrupułów naraża całe miasto na ryzyko śmieszności byle tylko zaspokoić własne ambicje?

Trzeba założyć, że również w przyszłości Szlęzak zafunduje nam kolejne spektakle równie bezprecedensowej partyjniackiej maskarady, bo przecież przyzwyczajenie jest drugą naturą człowieka, w tym wypadku naturą silniejszą od potrzeby zachowania własnej twarzy. Pytanie, czy wciąż robić to będzie jako prezydent, w imieniu nas wszystkich, czy tylko jako zwykły obywatel Andrzej Szlęzak, narażając na straty wyłącznie własną reputację. Powinniśmy kategorycznie życzyć sobie tego drugiego.

Marcin Sapieha, Stowarzyszenie Twoje Miasto Stalowa Wola