Nie trzeba wiele, by stać się bezdomnym

Miał dom, rodzinę, pracę. Stracił to wszystko, bo za często zaglądał do kieliszka. Alkohol zrujnował mu życie. Stał się bezdomny. Pokonując wiele trudności stanął na nogi, choć wciąż walczy ze swoimi słabościami.

Stalowowolskie obchody Dnia Osoby Bezdomnej

Już po raz drugi w Stalowej Woli obchodzono Dzień Osoby Bezdomnej. To nieoficjalne święto w naszym kraju wypada w kalendarzu 14 kwietnia. Inicjatorem był twórca stowarzyszenia Monar i Ruchu Wychodzenia z Bezdomności Marek Kotański. Obchody polegają głównie na organizowaniu rozmaitych akcji pomocy ludziom bezdomnym oraz działań informacyjnych mających na celu zwrócenie uwagi społeczeństwa na problemy ludzi bezdomnych.

Organizatorami stalowowolskiego Dnia Osoby Bezdomnej byli: Stowarzyszenie Centrum Aktywności Społecznej „SPECTRUM” w Stalowej Woli w partnerstwie z Miejskim Ośrodkiem Pomocy Społecznej w Stalowej Woli oraz Towarzystwem Pomocy im. Św. Brata Alberta – Schroniskiem dla Bezdomnych Mężczyzn w Stalowej Woli. Organizacja dnia poświęconego osobom bezdomnym miała na celu pokazanie, że problem bezdomności może dotknąć każdego. Nie jest to zjawisko wyimaginowane, istniejące gdzieś tam w świecie. Obok nas żyją ludzie, którzy nie mają domu. Ten fakt kiedyś może dotknąć i nas, bo w życiu w końcu różnie bywa. Bezdomni w wielu przypadkach też kiedyś mieli pracę, rodzinę, pozycję społeczną i nie myśleli o tym, że któregoś dnia znajdą się dosłownie na ulicy.

Jak podkreśla Zenon Gielarek przyczyny, dla których bezdomni trafiają do schronisk są podobne. Głównie dzieje się tak z powodu nadużywania alkoholu, co doprowadza do rozpadu rodziny, utraty pracy, eksmisji z mieszkania.

- Część osób, to byli mieszkańcy hoteli robotniczych, placówek opiekuńczo- wychowawczych, szpitali psychiatrycznych, osoby opuszczające zakłady karne przy jednoczesnym braku powrotu do mieszania i rodziny. W ostatnim czasie trafiają do naszego schroniska osoby, które wyjechały do pracy za granicą. Przypuszczam, że część pobytu tam spędziły jako osoby bezdomne. Z tymi osobami najtrudniej, niestety, się pracuje. Część bezdomnych to osoby posiadające problemy zdrowotne, osoby, które nie zaaklimatyzowały się w nowej rzeczywistości, straciły stałe źródło dochodów, często zadłuży się. Osoby bezdomne stały się grupą społeczną coraz bardziej izolowaną, co utrudnia im integrację ze środowiskiem, a co za tym idzie, powrót do normalnego życia- mówi Zenon Gielarek, kierownik Schroniskiem dla Bezdomnych Mężczyzn w Stalowej Woli.

Jak podkreśla kierownik SdBM pomóc komuś wyjść z bezdomności jest bardzo trudno, bo nierzadko pomoc ta jest odpychana.

- Wymaga to bardzo dużej pracy i współpracy obustronnej. My sami nie jesteśmy wstanie kogoś wyciągnąć z bezdomności, jeśli ta osoba tego nie chce. Najważniejsze jest, by tego chcieć. Możemy takim osobom zaoferować pomoc finansową, pomoc w formie leczenia odwykowego w poradni. Mamy również klub trzeźwego życia przy Miejskim Ośrodku Pomocy Społecznej, jak również pracę socjalną, czyli to motywowanie, wspieranie, rozmowy- mówi Anna Proszowska- Kilian, pracownik socjalny MOPS.

Podczas obchodów DOB zgromadzonym w Miejskim Domu Kultury zaprezentowano film o bezdomnych zrealizowany w schronisku im. Św. Brata Alberta w Stalowej Woli. Został też rozstrzygnięty konkurs adresowany do uczniów stalowowolskich szkół „Decydując dziś, kreuję przyszłość”.

Bohaterem dnia był Leszek Grabowski, który podzielił się historią swojego życia. Opowiedział dlaczego został bezdomnym i jak do tego doszło. Zgromadzeni mogli także posłuchać jego gry na akordeonie.

Świadectwo bezdomnego

Jak podkreśla pan Leszek na to, że został osobą bezdomną złożyło się wiele czynników: śmierć matki, rozrywkowy tryb życia, a przede wszystkim nałóg alkoholowy.

- Nie było dnia żebym dużo nie wypił. Sprzedałem i przepiłem prawie wszystko co miałem. Żona z córką odseparowały się ode mnie, ja też nie chciałem zbytnio do nich przyjeżdżać. Sytuacja była tragiczna. W sierpniu 2014 r. opadłem z sił, miałem omamy alkoholowe. Zadzwoniłem do rodziny, że poddaję się, idę się leczyć. Poszedłem na detoks, choć na początku się broniłem, że to nie dla mnie. Lekarz zmierzył mi ciśnienie. Miałam 200 na 130. Powiedzieli mi, że jak nie rzucę alkoholu, to umrę. Przestraszyłem się bardzo. Po detoksie zaproponowali mi leczenie na AA. Byłem na Dmowskiego 6 tygodni. Po wyjściu stamtąd nie miałem gdzie iść. Rodzice umarli, z poprzedniego domu mnie eksmitowali. Córka powiedziała mi: do mnie nie przyjdziesz. Żona, też chora, powiedziała mi, żeby poszedł do domu dla bezdomnych, gdzie mieszkam od października 2014 r. do dziś- mówi Leszek Grabowski.

Po wielu latach nadużywania alkoholu Leszek Grabowski, dzięki okazanej mu pomocy, przestał w końcu pić. Jak sam przyznaje, ze swoim nałogiem walczy każdego dnia. Walczy też codziennie ze sobą, by znów nie sięgnąć po alkohol. Jak radzi pan Leszek, lepiej po trunki nie sięgać wcale, by nie doprowadzić siebie i swojej rodziny do zguby…