Jak wygląda skuteczna walka z urazowymi doświadczeniami wieku dziecięcego?

Choć większość z nas myśli o dzieciństwie jako o okresie szczęśliwym, okraszonym jedynie niewielkimi troskami, nie wszystkie maluchy doświadczają jedynie radosnych chwil. Tak zwane urazowe doświadczenia wieku dziecięcego dotykają znacznie większej liczby osób niż skłonni bylibyśmy przypuszczać. Z roku na rok wcale nie ubywa dzieci, które muszą się z nimi zmagać. Osoby znajdujące się w ich otoczeniu mogą im jednak coraz skuteczniej pomagać.

Przykłady urazowych doświadczeń wieku dziecięcego

Urazowe doświadczenia wieku dziecięcego – opisywane też jako traumy dziecięce – to wiele różniących się między sobą przykładów. Psychoterapeuta wspomina w tym kontekście nie tylko o kojarzącym się z tym terminem w naturalny sposób doświadczeniu przemocy seksualnej. Do doświadczeń urazowych zalicza się także przemoc rówieśniczą, lęki wyniesione z funkcjonowania w ramach rodziny dysfunkcyjnej, a także uczucie długotrwałego opuszczenia – współodczuwane przez dzieci z rodzin rozbitych oraz z tak zwanych „dobrych domów”. Nie wszystkie traumy objawiają się w ten sam sposób. Nie wszystkie też są odbierane przez samych rodziców i opiekunów jako równie niebezpieczne. Każda wymaga jednak profesjonalnego podejścia, jeśli nie chce się, aby pozostawiła trwały ślad na zdrowiu psychicznym dzisiejszego dziecka i jutrzejszego dorosłego.

Jak pomagać przy urazowych doświadczeniach wieku dziecięcego?

Pierwszym krokiem niezmiennie powinna być terapia, którą prowadzi psychoterapeuta w Gdańsku. To on ma wiedzę i doświadczenie niezbędne do tego, aby zdiagnozować konkretny problem i wskazać najskuteczniejsze sposoby radzenia sobie z nim. Nie oznacza to jednak, że opieka ze strony psychoterapeuty jest jedynym, co można zapewnić dzieciom. Nie mniej istotne jest wsparcie udzielane przez samych opiekunów.

Tu na pierwszym plan wysuwa się zapewnienie dziecku poczucie bezpieczeństwa. Osoba, która doświadczyła traumy wcale nie jest skłonna przyjąć z łatwością do wiadomości, że zagrożenie już minęło i teraz jest tylko wspomnieniem. Uczucie zagrożenia może jej towarzyszyć przez długie lata. Bywa to nie tylko niezrozumiałe dla otoczenia, ale niekiedy wręcz irytujące, bo dziecko sprawia często wrażenie osoby ignorującej wysiłki najbliższych. Tylko konsekwentna walka o to, aby poczuło się pewnie pozwoli jednak na uwolnienie się od niepewności, która mu towarzyszy.

Samo bezpieczeństwo fizyczne może jednak nie być wystarczające, gdy w grę wchodzi komfort dziecka, które doświadczyło traumy. Nie bez znaczenia jest też reagowanie na to, co często określa się jako sygnały traumy. Opiekunowie niejednokrotnie wychodzą z założenia, że wszystkie niepokojące objawy wychwyci psychoterapeuta. Nie powinni jednak zapominać o tym, że to z nimi młody człowiek spędza zdecydowanie więcej czasu. Za sygnały traumy uznaje się zresztą nie tylko lęk i depresję, ale również gniew złość oraz trudności w dostosowywaniu się do norm panujących w najbliższym otoczeniu. To psychoterapeuta w Gdańsku skupia się na pracy z dzieckiem, opiekunowie malucha powinni jednak również pozostawać z nim w stałym kontakcie.