Dziesięć powodów, dla których nie wrócę do Polski
Polacy w panice pakują walizki i wracają do swego raju utraconego
Na miejscu czeka na nich praca, kariera, pieniądze i Wisła miodem płynąca. Ja znalazłem dziesięć powodów, żeby się jednak wstrzymać. Oto moja lista.
1. Pogoda. Trzeba zacząć z grubej rury. Żona mówi, że jestem meteopatą. W Polsce od mniej więcej połowy sierpnia popadałem w depresję i ogólne odrętwienie. Teraz, w połowie października, za oknem mam zachmurzenie lekkie ze sporymi przejaśnieniami, około 17 stopni Celsjusza i uśmiech nieschodzący z twarzy. Wstrętny angielski klimat wkładam między bajki. Albo jadę zobaczyć, jak on wygląda, do kraju nad Wisłą.

2. Janusz Palikot. Polacy w Wielkiej Brytanii często mówią, że od powrotu powstrzymuje ich polskie polityczne bagno. Ten polityk PO ciągnie mnie osobiście na samo dno otchłani. Jest widocznym przykładem, że nic się w Polsce nie zmieni, bo jako twarz (a raczej gęba) swojej partii służy mocodawcom wyłącznie do traktowania z buta przeciwników. A częstotliwość pojawiania się Palikota w mediach świadczy o tym, że jego rola jest bardzo ważna, a w polskiej polityce nie chodzi już o nic więcej. Poseł Palikot wcale nie męczy mnie tym, że targa do studia TV świńskie łby, sztuczne penisy, ocynkowane wiadra, pistolety na kapiszony i co tam jeszcze. On mnie męczy, bo jest... najzupełniej zbędny. Jeśli przyjmiemy, że metafora Matriksa pasuje jak ulał do dzisiejszej Polski, to ja w tym Matriksie nie widzę sensu istnienia Palikota. W filmie braci Wachowskich każdy bohater – z jednej i drugiej strony – grał jakąś rolę albo był programem stworzonym do wypełnienia celu. W działania lubelskiego posła wkradł się jakiś podstępny trojan, który każe mu robić rzeczy nieprzynoszące żadnego pożytku, puste jak wydmuszka, a przy okazji budzące niesmak. Jak na złość, nikt nie jest w stanie przenieść go do kwarantanny albo od razu skasować.

3. Funt szterling. Przecież nie mogło go zabraknąć na mojej liście, chociaż ponoć pada na pysk, ponadto został kiedyś upokorzony przez George’a Sorosa, a obecny kryzys finansowy ma go dobić. Banknoty funtowe lubię za wielkość, której nie mogą dorównać żadne portfele, a monety za grubość – z tego samego powodu. Jako prosty człowiek rozumuję, że to, co jest większe, musi być lepsze. I to się sprawdza, mimo czarnych wizji polskich analityków finansowych. Za te większe od złotówek funty mogę kupić więcej niż w Polsce rzeczy, częściej mogę wyjść do restauracji, na koncert, mogę też uszczęśliwić więcej razy w kwartale swoje dziecko i kobietę...

4. Urząd Skarbowy. Właściwie nie trzeba by się nad tym tematem dłużej rozwodzić, gdyby nie abolicja. W ramach ocieplania wizerunku polski fiskus postanowił darować emigrantom winy, więc ujadanie na niego nie jest już takie łatwe. Chodzą jednak słuchy, że ta cała abolicja to tylko lep na naiwnych, bo gdy skarbówka się do człowieka przyklei, to już nie puści. Jak superglue. Najwidoczniej inni Polacy, którzy pracowali za granicą, mają podobne zdanie, bo np. w II Urzędzie Skarbowym w Bydgoszczy, w I Urzędzie Skarbowym w Toruniu oraz w Inowrocławiu wniosku abolicyjnego nie złożył nikt. Trochę lepiej było w Grudziądzu, gdzie wszyscy urzędnicy skarbowi mogą pochylić się nad jednym formularzem. Za to nieopisana radość panuje pewnie na korytarzach urzędu w Radomiu, gdzie zgłosiły się aż dwie osoby. Niestety, inspektorzy nie mogli ich uściskać osobiście, bo wnioski zostały wysłane z Wielkiej Brytanii. Uważam tak jak i oni, że 1500 kilometrów to najmniejsza bezpieczna odległość, jaka powinna dzielić podatnika od tej instytucji.

5. Polskie Koleje Państwowe. Jako osoba podstępnie pozbawiona przez demiurga talentu prowadzenia pojazdów mechanicznych jestem w Polsce skazany na korzystanie z usług komunikacji publicznej. Ostatnio przeczytałem, że PKP ma zamiar kupić 20 nowoczesnych pociągów, które będą rozwijać prędkość 200 km/h. Hmmm... Nie wiedzieć czemu, staje mi przed oczyma pani z kasy na dworcu Gdańsk-Wrzeszcz. Dworzec ten jest tak straszny, że jego nazwa wydaje się idealną poradą dla osób, które się tam nie ze swojej winy znalazły. Pani z kasy uciszyła mnie jednak dość stanowczym: "Nie widzi, że tu się pieniądze liczy?!", i wcale się jej nie dziwię, bo gdyby przyszło mi pracować w takim brudzie, smrodzie i osmalonej dymem (Skąd ten dym? Parowozy nie jeżdżą od dziesiątek lat!) szarzyźnie, też bym miał nerwy jak z waty. No więc obawiam się, że gdy dyrekcja PKP wypuści z boksów te swoje rącze rumaki, gdy osiągną już tę swoją zawrotną prędkość i w jakiś cudowny sposób uda im się nie wykoleić na polskich torach, to pani z dworca Gdańsk-Wrzeszcz, kiedy przejedzie pod oknami jej kasy taki superpociąg, rzuci robotę w cholerę, a nazajutrz podłoży ładunek wybuchowy pod trakcję z powodu depresji wśród bezrobotnych. Wolę więc jeździć od czasu do czasu niemodernizowanym, powolnym pociągiem z cuchnącą toaletą, gdzie wodę (i całą resztę) spuszcza się wprost na tory za pomocą uroczego nożnego pedała. A wrażenie pędu wolę poznać poprzez Virgin Trains albo Great Western.

6. Przyjaciele. Tylko będąc w Londynie, mogę zaprosić tu znajomych i udawać światowca, pokazując im te wszystkie Big Beny, Trafalgar Squary i Buckingham Palace, cedząc z miną znawcy skąpe informacje, jakie o nich posiadam, a potem z uciechą obserwując rozwarte z podziwu paszcze. Bycie przewodnikiem po takim mieście, nawet w wersji chałupniczej i nieokraszonej prawdziwą wiedzą, jest zajęciem ekscytującym. Dzięki Londynowi czuję się wreszcie jak samiec alfa w stadzie, bo to oni do mnie bardziej niż ja do nich.

7. Segregacja. Boże broń, nie chodzi o segregację rasową. Siedząc w Wielkiej Brytanii, stałem się zielony jak Shrek i denerwuje mnie wszelki przejaw braku wrażliwości w postępowaniu ze śmieciami. W Polsce byłbym uważany za wariata, uganiając się za palaczami rzucającymi kiepy na ulicy albo snując się nocami po swoim osiedlu w poszukiwaniu oddzielnych pojemników na szkło, makulaturę, plastik, ubrania, buty, baterie, nakrętki do słoików, pampersy, opakowania po lekach itd. Swoją drogą w Polsce byłoby to jak uganianie się za świętym Graalem, którego poszukiwania skończyłyby się klęską. Szczerze mówiąc, nie mam pojęcia, czy w ten sposób pomagam dłużej przetrwać ludzkości na padole łez, ale wydaje mi się, że tak trzeba. W Polsce nie trzeba, i właśnie to jest dziwne. W Polsce można ogłosić, że ekologia to nowe dzieło życia i jednocześnie chodzić w futrze (państwo Jolanta i Aleksander Kwaśniewscy) albo poprosić kolegę, żeby podwiózł nas swoją furą na obchody Dnia Bez Samochodu (szef SLD Grzegorz Napieralski).

8. O2 Arena i Wembley. Ostatnio byłem na koncercie Metalliki w O2 Arena. Żaden ze mnie zapalony fan tego zespołu, ale ogrom miejsca i całego przedsięwzięcia wgniótł mnie w fotel. Zdałem sobie sprawę, że praktycznie co tydzień (o ile funt szterling pozwoli) mogę być tak wgniatany, jeśli nie przez Metallikę, to przez inną – w gruncie rzeczy każdą, jaka przyjdzie mi na myśl – muzyczną gwiazdę. A gdy nie będzie akurat żadnej pod ręką, to mogę pójść na mecz na Wembley bez obawy o to, że dostanę płonącą racą albo deską wyrwaną spod siedzenia przez łysego, wytatuowanego członka jednego z nieprzyjaznych ludziom plemion o nazwach Legia Fans, Wisła Hooligans albo Jagiellonia Destroyers. Zastanowię się, czy wracać do Polski, jeśli Metallica ogłosi nową trasę z przystankiem na koncert w mojej mieścinie na Pomorzu. Coś mi się zdaje, że mogę na to trochę poczekać.

9. Hydraulika, elektryka i pokrewne. Nie do wiary! Tak przyzwyczaiłem się do wszechobecnych w Wielkiej Brytanii podwójnych kranów z zimną i ciepłą wodą, że nie wyobrażam sobie bez nich życia. Co gorsza, w ogóle mi one nie przeszkadzają i uważam je za zwykłe osiągnięcie rozwiniętej cywilizacji. Obawiam się, że nie poradziłbym już sobie z armaturą dającą mi możliwość regulowania temperatury wody. Podobnie jest z nieśmiertelnym sznurkiem do włączania światła – w Polsce pewnie chwytałbym powietrze w jego poszukiwaniu, bo zwykły kontakt stał się dla mnie wynalazkiem, który poszedł na dno z Atlantydą.

10. Jola Rutowicz. Będąc na Wyspach, widzę jej postać w internecie i zaczynam się bać. Boję się, że gdy wrócę do Polski, Jola na dobre zagości w moim domu, będzie dla mnie tańczyć na lodzie czy na jakiejś innej niebezpiecznej powierzchni, będzie do mnie gadać, a ostatecznie wyjrzy z mojej lodówki. Chociaż ponoć to miejsce jest już zarezerwowane. Przez Dodę.

http://wiadomosci.onet.pl/1516680,2678,1,kioskart.html

Moim zdaniem, najlepszy jest punkt 10. Autor strzela w dziesiątkę opisując polską popkulturę plastikową. Miernota, tandeta i plastik.

No-- fajnie to napisałeś.
A Ja mam pięć powodów dla których nie ruszę się z kraju:

1. Bo tu sie urodziłem i chciałbym tu umrzeć.
2.Bo tu mam pracę, rodzinę, przyjaciół, kolegów.
3.Bo tu mi się podoba choć mi się nie podoba.
4.Bo Polska jest piękna.
5.Bo ma cichą nadzieję, że dożyje dnia kiedy i u nas będzie normalnie.

Ja tego nie napisałem, tylko zacytowałem podając źródło. Pod rozwagę rządzących.
A czytając o domaganiu się kolejnej 40% podwyżki cen energii przez molochy energetyczne i informacji o tym, że w Niemczech benzyna jest tańsza niż u nas, zaczynam się zastanawiać, co ja tutaj robię? Na razie jestem, bo muszę. Ale daty wyjazdu na stałe mam już sztywno rozplanowane.

Kochani, życie i zdrowie mamy jedno. Czy warto się kopać z koniem? Czy warto czekać na poprawę losu za 50 lat? Czy warto być patriotą? Też pod rozwagę. Waszą.

Polska jest dla mądrych i oświeconych ludzi, którzy potrafią rozkręcić legalnie interes, nie zważając na skarbówkę, itp. No cóż, wyjeżdżają robociarze, dla których miesięczna pensja w kraju jest za mała - ale tak naprawdę warto tylko po to, aby zdobyć trochę więcej kasy?

Po 1, na interes potrzeba kapitału,
po 2, wszyscy nie będą prowadzić działalności, bo ktoś musi pracować u tych prowadzących

Jeśli wszyscy, jak to określasz, robociarze wyjadą, to kto będzie pracował?
No i nie tylko wyjeżdżają, żeby zdobyć więcej kasy, tylko żeby tutaj nie umrzeć z głodu.

hehheehh
ludzie !!!!ja prowadziłem w polsce swoją działalność 13 lat!!!
pieknie!!!! ale miałem dość!!!! zatrudniałem 3 osoby!!!! opłacałem ZUS płaciłem podatki i chciałem ŻYĆ!!! nie sam !!! z rodziną !!! mam 2 dzieci!!! niestety państwo polskie nie daje takiej szansy!!! musiałem wyjechac!!!teraz mieszkam z rodzina w anglii!!! mam swój biznes - a zona nie pracuje!!! bo nie musi!!!!
żyjemy jak ludzie !!!
ale nie było łatwo na poczatku!!!
ale teraz !!!!przepraszam ja nie wracam!!!!
opieka socjalna 100%!!! praca 100& !!! zarobki 100%!!!
przede wszystkim dzieci!!!! ucza się języka!!!!!
to im zaprocentuje kiedyś!!!!
a my..............cóż my musimy zapewnić byt naszym pociechom!!!!
pozdro
!!!

Ludzie badzcie cierpliwi czekajcie na cud.Donald nie zuca słow na wiatr

za http://wiadomosci.onet.pl/1,15,11,50085795,135017982,5769668,0,forum.html

Też czytałem tę opinie wczoraj na onecie (ten ostatni post), ale uważam, że jest to na siłę szukanie usprawiedliwienia dla beznadziei w Polsce.
Jeśli chodzi o pogodę i tępiznę umysłową, to nie wiem, czy ona się specjalnie różni od tej tutejszej?
Prawdziwej zimy już dawno nie było i obserwując aktualną pogodę oraz prognozy, nie zanosi się na nią. A młodzi ludzi? Zainteresowania obecną popkulturą (m.in. Feel i Doda oraz pisownia - ortografia i sens wypowiedzi) także nie przynoszą jakiejś szczególnej chluby i wyróżnienia.
Powiedzmy, że to są punkty wspólne. Ale poziom życia tu i tam mówi sam za siebie. Tam (i nie tylko w Anglii) osoba żyjąca z socjalu ma lepiej, niż u nas osoba pracująca. Przecież to skrajnie demoralizujące. Kto w Polsce będzie pracował z zapałem i dobrym humorem wiedząc, że nie zarobi na minimum socjalne?

Jak podaje wikipedia:
Minimum socjalne – wskaźnik określający koszty utrzymania gospodarstw domowych na podstawie "koszyka dóbr" służących do zaspokojenia potrzeb bytowo-konsumpcyjnych na niskim poziomie. Przyjęte składniki koszyka wystarczają nie tylko dla podtrzymania życia (porównaj: minimum egzystencji), lecz dla posiadania i wychowania dzieci, a także dla utrzymania minimum więzi społecznych. Do pierwszej grupy składników zaliczają się wydatki na mieszkanie, żywność, odzież, obuwie, ochronę zdrowia i higienę; do drugiej grupy - koszty komunikacji i łączności (np. dojazdy do pracy), wydatki na kształcenie i wychowanie dzieci, na kontakty rodzinne i towarzyskie oraz skromne uczestnictwo w kulturze. Jest to więc model zaspokajania potrzeb na poziomie „minimalnego dobrobytu”. Minimum socjalne nazywane jest też „granicą wydatków gospodarstw domowych, mierzącą godziwy poziom życia”.

Według opracowania IPiSS (na podstawie danych GUS z badań nad warunkami życia gospodarstw domowych), blisko 60% Polaków (prawie 23 mln osób) żyje poniżej minimum socjalnego (dane z 2004 roku)

Pomimo, że te dane są z 2004 roku, nie sądzę, iż wiele uległo zmianie w tej materii. Może nawet się pogorszyło, gdyż znacznie wzrosły koszty utrzymania po wejściu Polski do UE.

Piosenka Kazika świetnie opisuję POlskę:

http://balet.wrzuta.pl/audio/oUA05MzOkN/kazik_-_jeszcze_polska

I tu też troszkę łagodniejszy opis sytuacji w Polszy:

http://karowampirek.wrzuta.pl/audio/mMjUMB5AnU/tlove-_jest_super

A propos ZUS. To bardzo nowoczesna instytucja
http://www.zus.p(...)EiW2.pdf