"Wyraz "Włoch" wywodzi się z prasłowiańskiej nazwy oznaczającej Romanów, a ta z kolei, jak pisze Brückner ("Słownik etymologiczny języka polskiego"), przejęta została "od Niemców, bo ci najpierw wszystkie plemiona celtyckie, a potem i romańskie, zwali Walh". Podstawą tego określenia była nazwa szczepu celtyckiego "Volcae". Na gruncie słowiańskim zadomowiła się forma zatem "Wołch", oznaczająca dla Słowian wszelkich Romanów, a w języku polskim doszło do zwężenia zakresu stosowania tego wyrazu jedynie do mieszkańców półwyspu Apenińskiego. Dzisiejsza forma tego rzeczownika jest efektem działania procesu przestawienia (metatezy) głosek "o" i "ł". Dodać warto, że w dawnej polszczyźnie także funkcjonowała nazwa "Italia", upowszechniła się jednak nazwa "Włochy". W języku polskim występował również rzeczownik Italia 'z łaciny: kraj włoski, Włochy' oraz przymiotnik italski 'włoski' ("Słownik języka polskiego" Wilno 1861). Współczesny język polski także odnotowuje te słowa, ale w innym już znaczeniu: wyraz "Włochy" nazywa nowożytne państwo na Półwyspie Apenińskim, podniośle określane też "Italią", natomiast "italski" to przede wszystkim 'taki, który dotyczy Italii, jest związany z Italią - starożytnym państwem na Półwyspie Apenińskim, od 27 r. p.n.e. rozciągającym się aż do Alp', rzadziej - 'związany z Włochami, nowożytnym państwem' ("Praktyczny słownik współczesnej polszczyzny" pod red. H. Zgółkowej). Rzeczownik "Włochy" - jako nazwa państwa - to dawny biernik liczby mnogiej odmiany słowa "Włoch". W latach 20. XX wieku usiłowano wprowadzić w życie formy "Italia" i "italski" z inicjatywy włoskiego posła przebywającego w Warszawie (nazwa "Włoch" kojarzyła się z niemieckim "Welsch" o pogardliwym odcieniu, którego nasz rzeczownik "Włoch" jest pozbawiony), nowe wyrazy nie przyjęły się jednak w społeczeństwie i nie zastąpiły dawnych polskich nazw. Zob. W. Doroszewski "O kulturę słowa. Poradnik językowy", t. I. [[Joanna Jabczyk i Katarzyna Wyrwas]"