… Wysprzedawania naszego majątku narodowego, przy szumnej reklamie prywatyzacyjnej, dokonywał ówczesny minister przekształceń własnościowych Janusz Lewandowski. Sprzedał: Hutę Warszawa włoskiej firmie Luc-chiniego za 18,4 mln USD; samo jej zbudowanie kosztowałoby ok. 4 mld USD. Najlepsza polska fabrykę czekolady „E. Wedel” – koncernowi amerykańskiemu „Pepsi-Cola”; J. Lewandowski zobowiązał sie do bezpłatnego przekazania „Pepsi-Coli” 100 tysięcy akcji Wedla o wartości ponad 3 mld USD jako rzekomą rekompensatę za poniesione wydatki związane ze zrzeczeniem się spółki „Agros LTD” używania znaku firmowego „E. Wedel” oraz udzielił jej ulgi podatkowej na sumę 28,5 mln USD plus 1 mln USD funduszu depozytowego; w sumie „Pepsi-Cola” przejęła jedno z najlepszych przedsiębiorstw w charakterze darowizny, za co dopłacono jej jeszcze 7,5 mln USD.

Cementowanie w Gorażde i w Strzelcach Opolskich sprzedano Belgom za 103 mln USD, a oni z kolei odsprzedali 42,6% udziałów Niemcom za 659 mln USD. Zakłady papiernicze w Kwidzynie, wybudowane przez firmę kanadyjską za sumę 400 mln USD, sprzedano amerykańskiemu koncernowi J. R za sumę 120 mln USD. Malborska fabrykę makaronów wyceniono na 23 mld starych złotych, a za połowę tej sumy sprzedano Francuzowi M. Marlotowi. Dwa łódzkie zakłady „Bostona” i „Polten”, stanowiące największy kompleks włókienniczy w Polsce, sprzedano włosko-polskiej firmie „Legler-Polonia” za 2 mld USD, co stanowiło 8 % ich szacunkowej wartości. Następny minister przekształceń własnościowych, Wiesław Kaczmarek, sprzedał 35 % przedsiębiorstw państwowych, obejmujących najlepsze i najbardziej dochodowe firmy o ogólnej wartości 130 mld USD -za jedyne 1,2 mld USD, tj. za niecały 1 % ich wartości. Sprzedano też za niezwykle niskie ceny: raciborską „Pollenę” i Zakłady „Pollena” w Helenówka niemieckiemu koncernowi „Henkel”, „Polcolor” w Piasecznie francuskiej firmie „Thompson”, fabrykę opon w Dębicy, wrocławskie „Elwro”, Elbląski „Zamech”, „Eltre” w Łodzi, Zakłady Radiowe Kasprzaka i Fabrykę Lamp im. R. Luksemburg w Warszawie, „Exbud” w Kielcach, Śląską Fabrykę Kabli, Krośnieńską Fabrykę Szkła, dawnego Norblina, podwarszawską „Laminę”, Zakłady Jedwabiu Naturalnego w Milanówku i in.

Polska w okresie tzw. przemian strukturalnych poniosła jeszcze straty w wysokości ok. 155 mld USD: afera spirytusowa (35 mld USD), afera bankowa (50 mld USD), afera rublowa (28 mld USD), afera FOZ (40 mld USD).

Inne straty, to np. wynikłe ze złodziejskiej prywatyzacji zakładów państwowych 250 mld USD oraz z innych pomniejszych afer – ok. 120 mld USD (łącznie – 523 mld USD). Straty te są wciąż powiększane przez uporczywe realizowanie polityki wyprzedaży resztek polskich zakładów przemysłowych, a także restrykcyjna politykę finansowa L. Balcerowicza.

W równie zlej sytuacji, co polski przemyśl, znalazło się rolnictwo. W uzgodnieniach tzw. okrągłego stołu (5.04.1989 r.) zgodzono się na znaczne obniżenie produkcji rolnej, by Polska stała się importerem żywności z krajów zachodnioeuropejskich. Premier T.Mazowiecki doprowadził do znacznego obniżenia ceny zboża i żywności. Spowodowano również ogromne zadłużenie PGR-ów i spółdzielni produkcyjnych. Za rządów J. K. Bieleckiego i H. Suchockiej rolnictwo polskie zbliżyło sie do „poziomu produkcji trochę poniżej samowystarczalności”. W tym celu doprowadzono do ugorowania ziemi ornej, której areał w 1993 r. wyniósł 900 tys. ha, a w 1996 r. – już ponad półtora miliona ha.

Produkowaliśmy cukier, ale musieliśmy zamykać niektóre cukrowanie i zwalniać pracowników. Byliśmy w czołówce uprawy ziemniaków, dzisiaj sprowadzamy z zagranicy mączkę ziemniaczana i frytki. Nasz len miał światową renomę – zlikwidowano ponad 95%. suszami i płótno lniane sprowadza się z krajów zachodnich. Holendrzy wyparli nas całkowicie z rynku sprzedaży kwiatów. Szynkę „Krakus” prawie w całości importowała W. Brytania i St. Zjednoczone, ale sprzedano licencje na jej wyrób. Podobnie jest z produkcją bekonu i sprzedażą naszych owoców.

W październiku 1989 r. komisarz Izby Skarbowej w Warszawie, Michał Falzmann, przeprowadził rutynową kontrolę PHZ „Uniwersal” i wykrył fakt ukrytego wycieku z Polski dewiz. Odbywał się on za pomocą skomplikowanego mechanizmu kombinacji handlu i całego łańcucha pośredników.

Michał Falzmann trafił niechcący na trop gigantycznej afery, która nie została wyjaśniona do dzisiaj, a znana jest pod nazwą „afery FOZ2″. Kosztowała ona Polskę ok. 10 bilionów ówczesnych złotych.

Każdy, kto miał pewność polityczną, że kurs dolara nie ulegnie zmianie, mógł grabić Polskę, ile chciał. Wystarczyło wykorzystać w latach 1990 – 1991 tzw. sztywny kurs dolara, przy równoczesnym olbrzymim, przekraczającym 100% w skali rocznej, oprocentowaniu bankowym złotówki. Jeden dolar zamieniany na złotówki i ulokowany przez tamte dwa lata w polskim banku, dawał w efekcie 3,5 USD, czyli 2,5 dolara zysku na czysto. Co jeszcze było ważne, owe pieniądze można było szybko wywieźć za granice.

M. Falzmann szacował, że w samym tylko 1990 r. napłynęło do Polski ok. 3 mld USD, które nie miały pokrycia w eksporcie towarów i usług. Był to ów kapitał spekulacyjny, a w istocie rabunkowy, przez który odbywała sie grabież Polski.

Michał Falzmann zmarł nagle na zawał serca w sierpniu 1991 r. Tuż przed śmiercią powtarzał, aby nie pozwolić zatuszować sprawy, powiązanego z aferą FOZZ ( Funduszu Obsługi Zadłużenia Zagranicznego), Banku Handlowego (BH), głównego banku dewizowego polskiego rządu, który według niego był bankrutem od początku lat 70. NIK (Najwyższa Izba Kontroli) przeprowadziła kontrolę operacji dewizowych Banku Handlowego S. A. za lata 1990-1992. Kontrole przeprowadzano od 1 do 29 lipca 1993 r., a protokół pokontrolny został podpisany 22. 10. 1993 r. przez prezesa BH, Cezarego Stypułkowskiego. Kontrola obejmowała m. in. transfery walut obcych za granicę, poręczanie przez BH, weksli FOZ2 oraz statusu prawnego filii BH w Luksemburgu. Przez rok po kontroli nie sformułowano wniosków pokontrolnych, nie opracowano informacji dla parlamentu o wynikach kontroli (termin obowiązujący – 21 dni). Nie sformułowano również wniosków pokontrolnych i nie opracowano informacji dla Sejmu z protokółu pokontrolnego pt. „Realizacja ustawowych żądań Ministra Finansów w latach 1989 -1991″, obejmującego również problem rozliczeń dewizowych państwa.

W wyniku nieprawidłowości w działalności dewizowej BH, Skarb Państwa poniósł olbrzymie straty, w latach 1990 – 1992 od 100 do 200 bilionów starych złotych. Kontrolę w BH przeprowadzała Hanna Ładomirska, doskonały praktyk w dziedzinie księgowości bankowej. Przez blisko 30 lat pracowała w bankowości, w tym w NBP, a do NIK została zaproszona przez poprzedniego byłego prezesa sp. Waleriana Pańkę, który rozpoczął tworzenie wyspecjalizowanego zespołu do systemowej analizy polskiej bankowości.– ( Władysław Wally )

„Liczba skarg na M. T. Falzmanna, jakie przesyłał prezes Banku Handlowego C. Stypułkowski oraz inne osobistości, przekraczała ludzkie wyobrażenia. Był moment, że nie wiedziałem, czy jest to „polowanie” na prezesa NIK. prof. dr. hab. W. Pańko. czy na mnie, czy tez na M. T. Falzmanna. Prezes C. Stypułkowski przeszedł samego siebie”.

Protokół NIK w sprawie Banku Handlowego liczył ok. 300 stron. Przewodniczącym Rady Nadzorczej Banku Handlowego był wówczas Andrzej Olechowski. Wicepremierem oskarżonym o współodpowiedzialność za podjecie decyzji umożliwiającej przepływ przez nasze granice strumienia nie oclonego alkoholu w latach 1988 – 1991, był Ireneusz Sekuła. Przedstawiono nawet w Sejmie wniosek o postawienie go przed Trybunałem Stanu, zresztą w towarzystwie Leszka Balcerowicza i Marcina Święcickiego. Wniosek jednak upadł, a winnych afery nie znaleziono do dziś. Ireneusz Sekuła był pokazywany w mass mediach jako człowiek sukcesu. Jego firma „Polnippon” w pierwszym roku działalności (1990) przyniosła 1,4 mld zł strat, w drugim (1991) – 8 mld zł strat, w trzecim (1992) – 5,9 mld zł strat, w czwartym (1993) – 7,2 mld zł strat i w piątym (1994) – długi w PKO – 48 mld zł, Urząd Skarbowy – 1.3 mld zl. ZUS – 1 mld zl.

12.09.1994 r. Sad Gospodarczy w Warszawie ogłosił upadłość polsko-japońskiej spółki Polnippon, a z wnioskiem o upadłość wystąpiło PKO BF’ któremu Sekuła był winny ponad 50 mld starych zł. W 1993 r. Polnippon zaciągnął 2,5 mld zł kredytu od banku „Posnania”, zaś pieniądze, według bieglej rewidentki, trafiły na konto Sekuły, nie firmy. Mało tego, gdy Ireneusz Sekuła dostał kredyt 1,7 mln franków szwajcarskich i nadszedł czas spłaty, ten „człowiek sukcesu” został ministrem (zasztyletowali go wspólnicy). Kto spłaca jego długi? Śmiem twierdzić, że my wszyscy, „milionerzy” z budżetówki. Okoliczności śmierci Michała Falzmana, Waleriana Pańko i Ireneusza Sekuły do dnia dzisiejszego budzą wątpliwości."

Człowieku od wpisu wyżej, zobacz jak Jarosław zmiażdzył Lisa, POwskiego sługusa i powiedz, że jest inaczej...

szkoda mi poświęcić 50 minut na słuchane bełkotu Kłamczyńskiego ale wierzę wam na słowo

to teraz już wiem czemu Lis wyleciał z TVN-u jak \"zmiażdżył\" go ktoś taki jak Jarosław

\"CBA, nagonka, podsłuchy, szukanie haków...\" - typowe brednie zmanipulowanego Gazetą Wyborczą...
Ciekawe, że komisja Czumy do spraw nacisków dowiodła, że NIC TAKIEGO nie miało miejsca !!!

źródło Polska telewizja TVN 24

Nie pozwolą wygrać PiS-owi

Nie mam złudzeń. Nie jesteśmy krajem demokrtatycznym. W nasze wewnętrzne sprawy bez przeszkód ingeruja Rosja i Niemcy. Te dwa kraje nie pozwoją, by w Polsce zwyciężyła opcja chcąca przeciąc sznurki kukiełkom.

Wybory zostaną po prostu sfałszowane. A jesli to się nie uda, to rezudent i tak powierzy misje tworzenia nowego rządu PO, a jeśli to sie nie uda - to się unieważni wybory.....Tracimy suwerenność, a gaz łupkowy zostanie rozdany sąsiadom.

Będę na prawdę pozytywnie zaskoczony, jak pozwolą PiS-owi wygrać.