Zbieram podpisy pod projekt ustawy w sprawie ustanowienia dnia "11 lipca Dniem Pamięci Męczeństwa Kresowian". Ustawa nawiązuje do Rzezi Wołyńskiej.

Jeśli ktoś chciałby podpisać taką listę to proszę o kontakt: witek[at]iap.pl

11 lipca 1943 roku był jednym z najtragiczniejszych dni dla Polaków podczas II wojny światowej. Udowodniono, że bojówki OUN-UPA wymordowały w tym dniu na Wołyniu co najmniej 3 tysiące bezbronnych polskich cywili (prawdopodobnie liczba ofiar 11 lipca była znacznie większa; a łącznie w latach 1939-47 na Wołyniu i w Małopolsce Wschodniej ukraińscy nacjonaliści zgładzili ponad 130 tys. Polaków). Wydawałoby się, że taki dzień, kulminacja trzeciego ludobójstwa na narodzie polskim, zasługuje na upamiętnienie. Jednak jest inaczej, przynajmniej dla polskich władz.

Może by tak zrobić choć jeden dzień radosny? Ja mam dość tej martyrologii na każdym kroku, wszystkie święta narodowe smutne, przygnębiające, jak to nas napadli, jak myśmy się bronili... Dajcie już spokój, ludzie chcą choć promila radości w tym smutnym kraju.

A byłe obozy koncentracyjne zrównać z ziemią i postawić supermarket?
No tak, co tam 100 tys ludzi, palonych żywcem, ciętych piłami na pół, czy po kawałku za nim doprowadzono człowieka do śmierci, co tam dzieciaki przybijane do stołu za języki, po co pamiętać, po co zostawić ślad pamięci?

Po co nam to, gdy dziś powszechne jest że obozy koncentracyjne były polskie, a Ukraińcy gloryfikują UPA i domagają się potępienia od polskiego Sejmu działań skierowanych przeciw UPA. Po co? Tym oczywiście Sejm powinien się zająć, a nad pamięcią własnych rodaków nie pochylać się.

Jak Szrek postawił Patriotę, to też Wam było źle, choć mieliście szansę świętować victorię wiedeńską. Ot, takie wasze zainteresowanie w ogóle.

Do końca swego życia moja śp. babcia, Rozalia z Muraszków Zaleska w dniu 5 lutego obchodziła smutną rocznicę. W tym bowiem dniu, w 1945 r., a więc wiele miesięcy po przejściu frontu, w Baryszu k. Buczacza, w którym mieszało wielu jej krewnych i znajomych, doszło do ludobójstwa polskiej ludności. Z rąk banderowców z UPA zginęło 135 Polaków, w tym wiele kobiet i dzieci. Nie miał kto ich bronić, bo większość mężczyzny, wcielonych do wojska, szło tym czasie na Berlin, a Armia Krajowa, przetrzebiona przez NKWD, już wtedy nie istniała. Ocaleni zostali wywiezieni na Ziemie Zachodnie. W czasach PRL nie wolno było o tym mówić. Jedynie bliscy pomordowanych, w tym i moja babcia, zamawiali w tym dniu msze św. żałobne.

Obecnie też jest niewiele lepiej. Wspominanie pomordowanych Polaków nie jest bowiem poprawne politycznie, bo ponoć przeszkadza to dobrym relacjom z Ukraina. A także dobremu samopoczuciu tych, którzy ciągle wierzą, że poprzez zapomnienie można dojść do pojednania. Oj, durnota, durnota, jak mówią Kresowianie.

ks Isakowicz-Zaleski

Niektórz dziś też chcieliby aby milczeć o ofiarach!

Jeżeli tak podchodzisz do tematu nie rozumiesz skali tragedii.

Ludzie którzy przeżyli czasy wojny mówili,że nie wolno zapomnieć tego co się wydarzyło. Rozumiesz ? Nie wolno zapomnieć !!!
Jeżeli nie zadajesz sobie trudu aby sam zdobyć informacje o historii swojego kraju to nie licz, że dostaniesz ją w popularnym programie telewizyjnym. Jeżeli przyszłe pokolenia będą miały takie podejście jak Ty to śmierć tamtych osób pójdzie w zapomnienie.

Czy Narodowe Święto Niepodległości jest dla Ciebie smutnym dniem ?

Ludzie którzy przeżyli czasy wojny mówili,że nie wolno zapomnieć tego co się wydarzyło. Rozumiesz ? Nie wolno zapomnieć !!!

widzę, że wy nie zapomnieliście... pamietacie ale co pamiętacie?to aby nienawidzieća nie to, że trzeba żyć w pokoju między ludźmi i narodami

Wspominanie pomordowanych Polaków nie jest bowiem poprawne politycznie, bo ponoć przeszkadza to dobrym relacjom z Ukraina.
a czy ktoś się pointeresował dlaczego UPA pomordowało polaków? - to była zemsta za znęcanie się nad ukrainskim narodem przez setki lat...

widzicie skutek a nie nie wiecie co do nieko doprowadziło, przyczyny...

jedno zasługuje na potępienie - zabijanie słabszych, w tym przypadku kobiety, dzieci, starcy... tego nie wolno wybarzyć nikomu nie zależnie czy to ukrainiec, polak, czy niemiec... ale to było efektem tego że podobne czyny były wyprawiane na ukraincach za czasów Potockiego- chłop ukraiski był wysyłany na pańszczyznę do polaka gdy jego żonę gwałcili, 3 ukraińców kosztował najbrzydszy pies szlachcica... ciekawe dlaczego o tym nikt nie mówi,

trzeba zawsze wysłuchać dwóch stron - zrozumieć i samemu zadecydować a nie iść w gromadzie przepojonych nienawiścią ludzi

wy pamiętacie nie to że niewinni ludzie zginęli tylko to że ukraińcy ich mordowali, pamiętacie tylko narodowość i ją nienawidzicie
podsumujcie całą historię a nie jej fragment!

a każdy wie że wszędzie są ci źli i ci dobrzy, byli i będą - ważne aby każdy z nas pamietając uczulał ludzi na krzywdę a nie wzbudzał nienawiść do jakiegoś narodu

ludzie się zmieniają, czasy się zmieniają - jak spotkam gdzieś ukraińca to mam go zatłuc? niby żyjemy w katolickim kraju więc gdzie przebaczenie?

Wskaż mi jedno zdanie gdzie napisałem o tym by nienawidzić Ukraińców.

Znam historie swojego kraju na tyle aby nie rzucać bezpodstawnych informacji. Czy to,że w polskim kalendarzu przypiszemy 11 Lipiec ofiarą rzezi wołyńskiej oznaczać będzie wrogość do narodu Ukraińskiego ? bo moim zdaniem nie!

w moim subiektywnym zdaniem tak - ponieważ cała idea tego dnia i jest dobra, słuszna i potrzebna ale przeradza się w święto nienawiści że ukraińcy zamordowało polaków ponieważ każdy wiec zaczyna się od słów żę UPA wymordowało polaków....

zginęli bezbronni ludzie, to jest ogromna tragedia, pewnie wiele rodzin jeszcze żyje, które pamietaja to co się stało
nie lepiej obchodzić takie uroczystości ucząc wzajemnego szacunku, tolerancji, wspólnie dojść do zgody i wybaczenia, w ciszy zapalić świeczkę a nie manifestowć wszędzie o ludobójstwie... tego już się nie da naprawić, blizny na duszy dalej będą boleć a przez takie podejście te rany dalej krwawią

Święto ma służyć pamięci pomordowanych, jednocześnie należy napominać aby nigdy nie doszło do powtórzenia brutalnej historii. Nawiązywać do budowy pokojowych relacji, miedzy tymi narodami.


Jeżeli każdy będzie interpretował historie po swojemu, to nigdy nie uda się zbudować prawdziwego pokoju między tymi narodami.

no jasne, ukraińcy mogą czcic Banderę, zbrodniarza, a my nie możemy pamiętac o pomordowanych i to wszystko w imię budowania przyjaźni?
wskaż może te setki lat uciskania, wskaż te ofiary ukraińskie. Czesi, Żydzi, i inne narodowości mordowane tez ich uciskali?

"Nie o zemstę, ale o pamięć wołają ofiary"

Bardzo dobry pomysł, jako pokolenia po tych którzy cierpieli jesteśmy Im winni pamięć tym bardziej że po drugiej stronie granicy pamięć o oprawcach jest wciąż żywa i czczona a zbrodniarze i zwykłe sku....yny uważani są za bohaterów narodowych. Na szczęście wschodnia Ukraina ma chociaż inny pogląd na te wydarzenia.

widzę że każdy ma swoją racje! radze poczytać więcej o stosunkach międzynarodowych na przestrzeni lat pol-ukr, nie skupiać się na I poł XX w - a patrzeć globalnie.

kończę bo nie ma sensu przepychanie się - każdy ma swoje poglądy i niech tak zostanie, w końcu wolność słowa obowiązuje

Jakich stosunkach międzynarodowych? Mogą być z ostatnich dni gdzie uznano że UPA to bohaterska armia? Niektórzy chcieliby aby ludobójstwo zostało zapomniane, jakby go nie było.

Polacy , ci prawdziwi zawsze mieszkali na wschodzie . Taki dzień potrzebny jest jak najbardziej . Naród który nie zna swojej historii jest skazany na jej powtórkę.Do największych masakr ludności polskiej dokonanych przez UPA na Wołyniu doszło m. in. w Janowej Dolinie (ok. 600 zabitych), Woli Ostrowieckiej (572-620 zabitych), Ostrówkach (476-520 zabitych). Według Ewy i Władysława Siemaszków, badaczy zbrodni UPA na Wołyniu, w latach 1943-1944 zamordowanych zostało co najmniej 33 tys. Polaków, lecz najbardziej prawdopodobna liczba ofiar wynosi 50 -60 tysięcy . Łączna liczba Polaków zabitych przez ukraińskich nacjonalistów wynosi najprawdopodobniej około 100 tysięcy.
W mordowaniu Polaków brała również okoliczna ludność ukraińska, bywało, że pod przymusem. Były też przypadki ratowania Polaków przez Ukraińców, narażających w ten sposób swoje życie.

Oczywiście

Czcić pamięć bestialsko wymordowanej ludności cywilnej ? Nie wypada, jeszcze się nasi sąsiedzi obrażą.

Pamiętać o tym, co było złe i układać wspólne stosunki na przyszłość ? Nie to jest passe. Lepiej doznać zbiorowej amnezji i udawać, że Ukraińcy nie wymordowali bestialsko bezbronnych ludzi


Tymczasem we Lwowie, członkowie partii Swoboda, urządzają radosne parady przebrani za swoich dzielnych boiców z OUN i UPA





PS. Zdjęcie robiłem osobiście 11,10,2009 w POLSKIM LWOWIE !!!

http://niewiarygodne.pl/kat,1031987,title,70-lat-temu-UPA-rozpoczela-ludobojstwo-na-Wolyniu,wid,15319405,wiadomosc.html

Nie jest to "na temat",ale bezpośrednio się z nim wiąże.

Właśnie mija kolejna rocznica "porozumień jałtańskich".Tam właśnie, jako Naród, zostaliśmy sprzedani przez naszych zachodnich sojuszników.
Od tego się zaczęło,a potem to już poszło z górki...

„Pochodzę z Wołynia ze wsi Kąty. […] Zbliżał się 30 sierpnia 1943 r. Sąsiednia wieś Leśniaki obchodziła uroczyście Wniebowstąpienie NMP, po ukraińsku Znesinnia. Uroczystość ta trwała dwa dni. Na Leśniaki zjechało dużo sąsiadów, mieszkańców okolicznych wsi. Uroczystość zakończyła się zabawą. Nad ranem cała horda ruszyła na wieś Kąty. Czołówka, która szła przez wieś, mordowała, kto był żyw, a pozostali, którzy nerwowo nie wytrzymali, rabowali, wynosili wszystko na wozy i wywozili ze sobą. Czołówka dochodziła do naszego domu. Rodzice moi pobudzili nas i kazali uciekać poza dom, w ogród. Mama moja, kiedy usłyszała, że krzyczą: »Otwieraj, bo spalimy!«, sama ze strachu krzyczała: »Nie palcie, ja już otwieram!«, ale nie mogła otworzyć […]. Napastnicy nanieśli słomy na ganek i podpalili. Dom zaczął się palić. Mama moja krzyknęła do ojca: »Wynosimy się!« Wzięła do ręki obraz Matki Boskiej Częstochowskiej, ucałowała, dała do ucałowania ojcu i powiedziała do ojca: »Wynosimy się«. Rozpłakała się i prosiła Matkę Boską: »Ratuj nas«. Kiedy dom się palił, było słychać jęki na podwórku, przed ojca kuźnią, to jęczały dzieci – córki bratowej mojej mamy, które leżały po ciosach siekier i żar płomieni je parzył. Ojciec mój wyskoczył na podwórko, wyniósł te dziewczyny z ognia i przyniósł je do ogrodu. To były Janka Sawosz i Stefka Sawosz, córki mojego wujka Karola: Stefka umarła między godz. 10.00-11.00, nie wytrzymała bólu, a Janka umarła we wtorek w szpitalu w Lubomlu. Ojciec jeszcze wyniósł z płonącego domu mamę mojej mamy, Rozalię Sawosz, która leżała w szpitalu do piątku. Zmarła w szpitalu w piątek między godziną 9.00 a 10.00 […]. Otrzymała łaskę od Boga, że zmarła w pierwszy piątek miesiąca. Natomiast jej synowa z synkiem, czyli mojej babci wnukiem Tomkiem, spalili się porąbani w domu, w komorze […]. Wujek uciekł poprzedniego dnia do miejscowości Sawosze do znajomych. Przyszedł do domu po tragedii”. Andrzej Bastrzyk (wieś Kąty w pow. lubomelskim, woj. wołyńskie)

Fragmenty relacji znajdującej się w zbiorach Ewy Siemaszko i pracy: Leon Karłowicz,
Leon Popek, Śladami ludobójstwa na Wołyniu. Okrutna przestroga, cz. 2, Lublin 1998,
s. 221–222. Wieś zlikwidowana podczas zmasowanych napadów na polskie osiedla w ostatnich
dniach sierpnia 1943 r., UPA mordowała wówczas Polaków w 85 miejscowościach.
W Kątach zginęło ponad 200 osób