Jest sobie pewna bananowa republika, w której - jak to w bananowych republikach - korupcja i układy kwitną w najlepsze, demokracja to kolos na glinianych nogach a lud to albo wiecznie niezadowoleni krzykacze, albo mające wszystko gdzieś korporacyjne lemingi, zainteresowane jedynie swoim kredytem we frankach.
Prawdziwymi pieniędzmi rządzą różne grupy (nazwijmy je układami(sic!)), których wpływy oczywiście sięgają na najwyższe szczeble.

Jedna z takich grup zajmuje się czerpaniem korzyści z eksploatacji surowca naturalnego, którego to eksploatacja jest absolutnie nieopłacalna, głównie dlatego że służy właśnie produkowaniu korzyści wąskiej grupy spryciarzy. Jednak kasa z tego jest tak duża, że grupa potrafi skutecznie wpływać nawet na rządy, żeby tylko utrzymać status quo. Oczywiście od czasu do czasu są awantury, ale kończą się one kolejnymi "planami naprawczymi", których efektem jest co najwyżej dopuszczenie kilku nowych do koryta.

Nagle jednak w republice zmienia się premier, zmieniają się ministrowie a w naszej fajnej branży wybucha awantura. Nowy rząd jest nowy i jeszcze nie udało się wszystkich przekonać do współpracy (za słabe haki, za mało nacisków, generalnie nasi oligarchowie zaspali).
Załóżmy że akcja dzieje się w styczniu. Zaplanowano debatę, rząd ma przyjąć kolejny naprędce sklecony plan, który pomoże lub nie (tu wszystkim wszystko jedno) ale ma jedną zasadniczą wadę: nie został odpowiednio "skonsultowany" żeby utrzymać kolejność przy korycie.

W nocy odbywa się w sejmie burzliwa debata, podczas której przechodzi nowy plan. I co - pozamiatane? Ależ nie! Tacy ludzie to nie są głupcy, premierowi też można pokazać kto tu rządzi.
Tego samego dnia wieczorem ów premier ma mieć wywiad w telewizji. Wywiad jak to wywiad z politykami z najwyższej półki: stacja do której mamy zaufanie, pytania przysłała kancelaria premiera odpowiednio wcześniej, odpowiedzi wykute na pamięć, wszystko przygotowane tak, jak to powinno wyglądać w takich przypadkach - piękna reklama poczynań rządu.
To jest to! Ostatnia szansa na rozwalenie planu w drobny mak i pokazanie na czyim sznurku chodzą wszyscy w republikach bananowych. Zostały tylko godziny, ale to nie szkodzi. Bierzemy na cel dziennikarza, który ma przeprowadzić wywiad. Wciągamy go w pułapkę (zrobioną trochę naprędce ale nie szkodzi - opinia publiczna to przecież głównie hejterzy i lemingi, dla nich wystarczy). Żeby było mocno, gromadzimy w jednym miejscu cały syf jaki tylko mamy. Nie wiadro pomyj, ale całą cysternę. Zarówno śmieci jak i poważne rzeczy. Wciągamy go, fotografujemy, uwiarygadniamy całą historię, następnie zamykamy naszą pułapkę na klucz a jemu składamy propozycję nie do odrzucenia: wieczorny wywiad ma wyglądać inaczej niż zaplanowano.

I wygląda. Bezprecedensowy przypadek żeby dziennikarz tak nagle i w trakcie wywiadu zmienił zasady gry, przecież to strzał w kolano. Ale skutek wyśmienity: rządowy plan upada. Szach i mat. Nie będą przecież jakieś rządy krajem rządziły. A te osły myślą, że rządy to nie marionetki i że za sznurki nikt nie ciągnie! Zabawne.

Tylko co dalej? Nasz dziennikarz już się nie przyda, przecież na poważny wywiad nie ma co liczyć. Nie można kogoś w szachu trzymać w nieskończoność. Jeszcze mu odbije i zacznie ujawniać. Pozbądźmy się go więc. Najprościej - seks-aferą. Działało to już w przeszłości i sprawdziło się wyśmienicie.

Tyle że skubanego wszyscy lubią i nikt nie chce lub nie ma możliwości go fałszywie oskarżyć. To co mamy jest za cienkie. Do tego on nie jest głupi, zacznie podejmować kroki żeby rozbroić naszą bombę.
Nic, trzeba szarpnąć mocniej. Fajna okazja jest, można przy tym zarobić bo będzie wielka transakcja.
Zróbmy więc zamieszanie. Oczywiście bzdurami, bo grube rzeczy mogą zachwiać transakcją a tego nie chcemy. Chcemy żeby się odbyła, chodzi tylko o drobną korektę ceny.

Ponieważ mamy czasopismo, które świetnie się nadaje do publikowania bzdur (już nie raz dokopaliśmy przy jego pomocy różnym rządom) to wybór jest oczywisty. Robimy śmietnik, robimy awanturę, robimy korektę kursu transakcji (oczywiście zarabiamy na tym), a dziennikarzowi dajemy jasny sygnał: wypad z redakcji albo pokażemy resztę.