Żal Wam, że więcej ludzi będzie miało wolne niedziele?

Cieszę się z zakazu. Tak pracuję w handlu i o ile na tygodniu jestem w stanie zrozumieć wiele to nie mogę jednej rzeczy. A mianowicie otwarcie sklepu rano i całe tabuny pałętające się bez celu. Tu porozwala ciuchy, tam dzieciaki biegają bez celu i kontroli. A wszystko to żeby kupić 3 bułki i masło i zrzucić opiekę nad swoimi dziećmi bo się ludziom nie chce. A zauważył ktoś że w niedzielę jest zazwyczaj 3 - 4 osoby na cały sklep i mnóstwo rzeczy do przygotowania na poniedziałek? Otóż nie! Jak zwrócić komuś uwagę o zostawienie porządku po sobie bo kto to posprząta to słyszy się że to mój psi albo zasrany obowiązek. Moim obowiązkiem nie jest niańczenie cudzych dzieci a swoje wychowuje normalnie. Spędzam wolną niedzielę z dzieckiem spokojnie ugotuje obiad, deser ( bo pracując nie mam na to czasu), pogram z dzieckiem albo oglądamy film. Nie włóczę się po sklepach i galeriach bo uważam że gdyby żaden idiota nie poszedł to nie opłacało by się otwierać. A wtedy i zakaz handlu nie byłby potrzebny. Tłumaczenie mam firmę itd..... jest co najmniej niedorzeczne. Nawet mając firmę nie wierzę że nie można wygospodarować czasu na zakupy do firmy i jednego dnia w miesiącu na spędzenie go w galerii i pogrzebaniu w ciuchach.

Ustawa jest na wniosek pracowników handlu.
Dajmy im prawo do wolnych niedziel.

Każdy kto nie jest pracownikiem w sklepie a chce roboczych niedziel w handlu wg mnie jest egoistą ...

Mi to jest żal, że Wy księża łamiąc przykazanie pracujecie w niedziele. Dajcie przykład i zacznijcie dzień święty święcić.

Mi to jest żal, że Wy księża łamiąc przykazanie pracujecie w niedziele. Dajcie przykład i zacznijcie dzień święty święcić.

Mi najbardziej szkoda studentów. Za moich czasów było bardzo wielu studentów, którzy nie mogli liczyć na wielką pomoc z domu i dzięki między innymi pracy w niedziele mogli studia podjąć i skończyć.

Nie wspominając już o najemcach w galeriach handlowych dla których często to jedyny biznes. Umowy mają podpisywane na 5 lat i nikt im czynszu nie zmniejszy, a jakby nie patrzeć tracą 1 dzień handlowy i to podejrzewam jeden z dwóch najbardziej kluczowych dla nich.

Duże hipermarkety (pod które chyba była pisana ta ustawa) napewno nic na tym nie stracą.

Ale chyba już faktycznie wstaliśmy z kolan i jesteśmy bogatym narodem - czas zacząć kopiować pomysły od naszych sąsiadów.

Taka ciekawostka: w Polsce ludzi którzy posiadają płynne aktywa > 1 mln dolarów jest 43 000 (0,1% populacji). W UK ponad 2 000 000 (3%), Niemczech 1 600 000 (2% populacji), Francji 1 600 000 (2,5% populacji). Jasno z tego wynika, że jesteśmy krajem biednych ludzi i powinniśmy zapieprzać, aby naszym dzieciom żyło się dostatnie. Od samego gadania jeszcze nikomu sytuacja finansowa się nie poprawiła - no może politykom i ich rodzinom.

Ustawa jest na wniosek pracowników handlu.
Dajmy im prawo do wolnych niedziel.

Owieczki jak zwykle zadowolone z zakazów i zaostrzeń kar... "Państwo" nam powie co jest dobre i co mamy robić..... Paranoja.

paternalizm [łac. pater ‘ojciec’]:
1) Określenie sposobu opieki nad dziećmi i in. podmiotami nieautonomicznymi, wzorowane na zasadzie „surowego i opiekuńczego ojca”; metoda wychowawcza zakładająca swoiste ubezwłasnowolnienie podopiecznych, arbitralną ingerencję w dążenia, zamiary i czyny osób lub grup poddanych opiece, wyręczanie ich w decyzjach, wymuszanie posłuszeństwa systemem nagród i kar — w przeświadczeniu, że skieruje to ich na właściwą drogę, zapobiegnie błędom.
2) Wyobrażenie o ładzie społecznym (opisowe lub postulatywne), zgodnie z którym naturalną i niezbędną zasadą organizacji życia społecznego jest przyznanie autorytetom, organom kierowniczym, ośrodkowi władzy itp. roli nie tylko kierownika, ale zarazem arbitra, patrona, opiekuna i wychowawcy; podporządkowanie obywateli i grup społecznych organom państwowym, pracowników właścicielowi, kierownikowi, pracodawcy. Wzorzec ten kładzie nacisk na opiekuńcze obowiązki rządzących wobec poddanych lub obywateli, pracodawcy wobec pracowników, jednak bez przyznania im możliwości kontrolowania patrona. Akcenty paternalistyczne występują m.in. w doktrynach państwa opiekuńczego, w autorytarnych ideach ładu i porządku; służyły również za uzasadnienie ekspansji i dominacji kolonialnej („cywilizowanie barbarzyńców”).
3) Sposób rządzenia lub zarządzania — arbitralny i autorytarny — który polega na dążeniu do drobiazgowego zaprogramowania życia społecznego (zespołu) przez ośrodek kierowniczy; występuje w mikroskali (na poziomie przedsiębiorstwa, szkoły, społeczności lokalnej) oraz w makroskali (na poziomie państwa, a nawet w stosunkach międzynarodowych), np. zaczerpnięty z tradycji feudalnej wzorzec stosunków między właścicielem a kierownictwem przedsiębiorstwa, pracodawcą (jako patronem) a pracownikami (Japonia, Korea Południowa); zasada funkcjonowania klanów i „wielkich rodzin” (południowe Włochy), przeniesiona również do organizacji mafijnych; w sferze politycznej — tzw. opiekuńcze dyktatury.
Europejskie koncepcje paternalizmu odwołują się do opisywanego i uzasadnianego przez Arystotelesa patriarchalnego modelu rodziny w ustroju niewolniczym oraz do feudalnych zasad podległości i patronatu w stosunkach między suwerenem a wasalem, między panem a poddanymi. W kulturze Dalekiego Wschodu źródłem takiej inspiracji jest konfucjanizm. Cechy wyróżniające paternalizm jako wzorzec ustrojowy: 1) przypisywanie realnej podmiotowości politycznej (zdolności do zorganizowania życia zbiorowego) wyłącznie lub głównie instytucjom, urzędom, partiom politycznym, Kościołowi, elitom menedżerskim, ewentualnie charyzmatycznym przywódcom; 2) wyróżnienie szczególnego podmiotu (grupy, instytucji lub jednostki) jako kierownika, opiekuna i zarazem wychowawcy, przejmującego pełną i niepodzielną odpowiedzialność za funkcjonowanie i losy danej zbiorowości, wspólnoty; 3) programowa nierównoprawność 2 stron: patrona oraz „podopiecznych”, którzy są traktowani jako przedmiot zarządzania; 4) uzależnienie sytuacji i perspektyw życiowych jednostek i grup społecznych od posłuszeństwa oraz dobrej oceny patrona;
5) oparcie władzy patrona na jego bezwarunkowym i całkowitym autorytecie; 6) orientacja centralistyczna, a nawet monocentryczna (monocentryzm) w kwestii struktury i hierarchii organów władzy; 7) scedowanie podmiotowości jednostek i grup na rzecz patrona w zamian za poczucie bezpieczeństwa (prawne, polityczne, socjalno-ekonomiczne), uwolnienie od ryzyka i odpowiedzialności. W takim modelu drugą stroną paternalizmu jest klientelizm. Potoczne lub oficjalne koncepcje i rozwiązania paternalistyczne są skorelowane z tendencjami populistycznymi (populizm). Pojęcie „paternalizm” jest również traktowane jako charakterystyka ustrojów politycznych, odnoszone głównie do rządów autorytarnych (autorytaryzm). Paternalizm nie zakłada uniformizacji społecznej i ideologicznej, lecz zmierza w kierunku korporacyjnej organizacji społecznej, ku zasadom solidaryzmu.
Mirosław Karwat